شاید خدا اینگونه میخواهد... اگر گاهی
گم میشود راهی ... هویدا میشود راهی
خم میشود زانوی قلبم زیرِ این احساس
باید شکست این بغض را با تیشهِ آهی
این موج برمیگردد از دریا... تحمّل کن
این را نمیفهمد تنِ بیتابِ یک ماهی
هر بیت و هر شعری که میگویم برای توست
حالا اگر کوهی شود ... حالا اگر کاهی
یک یک غزل ها را به نامت میکنم... امّا
تو باز هم من را برای خود نمیخواهی
محمد عابدینی
دِلَم گِرِفتِه... تُو بَایَد کِنَارِ مَن بَاشِی
دِلَم عَجِیب هَوَس کَردِه یَارِ مَن بَاشِی
چِقَدر جَای تُو خَالِیست دَر حَوِالِیِ مَن
قَرار بُود هَمِیشِه قَرَارِ مَن بَاشِی
قَرَار بُود بِتَابِی بِه دَشتِ زِندِگِی اَم
وَ مَاهِ رُوشَنِ شَب هَایِ تَارِ مَن بَاشِی
پُر اَز سُکُوتِ زِمِستَانِ حَسرَتَم... بَایَد
بِیَایِی اَز دِلِ سَرمَا... بَهَارِ مَن بَاشِی
دِلَم بَرَای تُو تَنگ اَست... بِی قَرَارِ تُواَم
دِلَم گِرِفتِه... تُو بَایَد کِنَارِ مَن بَاشِی
مُحَمَّدِعَابِدِینِی
پَانزدَهِ دِیِ نَوَدُ چهَار
دیگر نفس نمانده در این نای سوخته
جز این طنین خسته و آوای سوخته
مثل همیشه حسرت و دل کندن و غم است
تقدیر نانوشته ی دل های سوخته
با هر غزل به شوق تو تا صبح می دوم
در امتداد قافیه با پای سوخته
عمری است عاشقت شده این مرد بی قرار
این مرد زخم خورده ی شیدای سوخته
از این به بعد وقت صدا کردنم بگو
آقا سلام... با تو ام آقای سوخته
محمد عابدینی
1394.10.6
ای معمّای نگاهت مشکلِ بی خواب ها
کارِ موهایت پریشان کردنِ بی تاب ها
پشتِ نستعلیق را ابروی تو خواهد شکست
متنِ گیسویت پر از آرایه ها... اطناب ها
نام تو دارد به هم می ریزد علم نحو را
حسِّ پنهان در حروفت برتر از اِعراب ها
روحِ "تخییر"م "برائت" دارد از هر "احتیاط"
سوختن در شوقِ تو مَجرای "استصحاب" ها
باب دین و عقل را بستی ولی "کافی" نبود
شد جنودِ عشق آخر فاتحِ این باب ها
نیش ها باید که نوشید از سبویت عشق را
ای عسل تر از عسل ها... ناب تر از ناب ها
لنز ها هر وقت بی پروا نگاهت می کنند
ماه پیدا می شود در آسمانِ قاب ها
بر سرم آوار ها آورد زلزالِ لبت
آن چه تقسیم اراضی کرد با ارباب ها
محمّد عابدینی
1393.10.28
پی نوشت:
تخییر، برائت، احتیاط و استصحاب از اصطلاحات علم اصول فقه هستند.
تو نیستی و قافیه ام پُر شده از غم
تصویرِ تو در قابِ غزل گشته مجسّم
با شوق تو در حسرتِ تو می دوم آری
باید بشود بیشتر این فاصله ها کم
از عرشِ تو نازل شده بر فرشِ دلِ من
این بغضِ ترک خورده و این گریه ی نم نم
پلکی زدی و زلزله ی چشمِ تو گم کرد
تهرانِ غزل های مرا یک شبه در بم
آرامِ دلم هستی و در عینِ تناقض
رم می کند اسب دلم از نام تو هر دم
تقدیرِ مرا عشقِ تو این گونه رقم زد:
من مسئله ای ساده و تو پاسخِ مبهم
دل میکَنم امّا دلِ من بسته به جاییست
انگار گره خورده به گیسوی تو قلبم
محمّد عابدینی
1393.9.28
هر وقت که غم داشت دلت آه بکش
در قلبِ شبِ سیاه یک ماه بکش
نگذار که زندگی تو را خواب کند
گاهی جلوی پای خودت چاه بکش
محمّد عابدینی
آبان 93
من مرده ام انگار... هستم سرد و بی جان
از بس که خون کردی دلم را نامسلمان
از چشم های تیره ات هم تار تر بود
شب های بی باران و بی مهتابِ تهران
عمریست من را در پیِ خود می دوانی
با این دو پای خسته... با این کامِ عطشان
گاهی به گوشم می رسد آواز سهراب
از دشت های بی کرانِ سمتِ کاشان
تو زیرِ باران بی امان می رقصی آیا؟
یا یا پشتِ اشکم می شود تصویر لرزان؟
وقتی لبم اسرار خود را با لبت گفت
لب های من را مُهر کردی... مِهرِ کتمان
باید تو را پیدا کنم هر جا که باشی
ساری... خراسان... انزلی... تبریز... کرمان
گرگان و یزد و سیستان... گیلان و قزوین
در جستجویت می دوم استان به استان
دریا فقط حرفِ مرا می فهمد و بس
ای موج من را سمتِ ساحل برنگردان
دنبالِ سربازِ دلم می گردم ای عشق
در لشگرِ گیسوی تو گردان به گردان
با هر بهانه باز می گردی به ذهنم
با سردیِ آبِ خنک... با گرمیِ نان
با سحرِ چشمانت معمّا های من را
حل می کنی جدول به جدول سخت و آسان
گاهی نیازی نیست تا چیزی بگوییم
باید قدم زد با تو در طولِ خیابان
با گوشه ی چشمِ تو بی پروا نهادم
گوی دلم را در دلِ میدانِ چوگان
وقتی جدایی سرنوشتِ تلخ ما هست
برخیز... بسم الله... ای چاقوی زنجان
محمّد عابدینی
1393.8.27
از دستِ خودم شکسته شد بالِ خودم
عمریست شدم اسیرِ چنگالِ خودم
من گم شده ام... نیست کسی دنبالم
باید بروم خودم به دنبالِ خودم
محمّد عابدینی
آبان 93
ما در تمامِ عمر مجازات می شویم
قربانیِ عِقاب و مکافات می شویم
ما را برای باختن از تو سرشته اند
هر لحظه ای که کیش دهی مات می شویم
محمّد عابدینی
1389
لبخند زد، کج کرد قدری گردنش را
این گونه ثابت کرد حرف مُتقَنش را
عاشق شدم -در کمتر از یک لحظه شاید-
جادوی سحرآمیزِ صحبت کردنش را
مجنون برای این که با لیلا بماند
در هر نفس حل می کند عطرِ تنش را
شاید دلش پُر باشد از سوزِ زمستان
کوهی که پنهان کرده بغضِ بهمنش را
یعقوب وا کن چشم هایت را که یوسف
دارد خودش می آورَد پیراهنش را
میخواهمت تا پای جانِ خویش، چونان
سربازِ سرسختی که خاکِ میهنش را
وقتی تو هستی مبتدای جمله هایم
از آخرش باید بیاندازم "منَ"ش را
شأنِ نزولِ عشق گرمای لبِ توست
بگذار تابستان بکوبد خرمنش را
محمّد عابدینی
1393.8.20
